Iedereen kent wel dat gevoel: dat het zo jammer is dat je fles whisky ineens leeg is. Soms is het een fles die je hebt gekregen of met moeite hebt gevonden. Maar is het echt zo jammer dat die fles leeg is?

Op een mooie avond haal je een fles whisky voorzichtig uit de doos. Je leest het etiket van onder naar boven. Wat is de leeftijd? Op welke vaten heeft deze gelegen? Wat is het alcoholpercentage? Je zet de fles voorzichtig neer en haalt je favoriete glas uit de kast. Je spoelt dit om met heet water, droogt het af met een schone theedoek, poetst het nog eens extra en dan maak je voorzichtig de fles open.

Na de plop van de kurk komen de eerste geuren je al voorzichtig tegemoet. Je schenkt een mooie hoeveelheid in het glas en houdt het vervolgens tegen het licht om de kleur te bekijken. Je laat de whisky een beetje dansen in het glas en kijkt naar de langzaam omlaag zakkende tranen. Vervolgens ruik je voorzichtig aan het glas, met je mond een beetje open. Dan neem je een eerste slokje. Je geniet van de vrijkomende smaken en met een gelukzalig gevoel zet je het glas neer.
Een nieuwe vriendschap is geboren.

Uiteraard krijgt de fles een ereplaats in je whiskykast. Je plaatst hem mooi vooraan, zodat iedereen hem goed kan zien. Dit is een speciale fles. Alleen je beste (whisky-) vrienden krijgen hier een glaasje van en zelf drink je hem alleen bij speciale gelegenheden, zoals de eerste donderdag van de week. Dat gaat een tijdje zo door, tot je er eigenlijk een beetje aan gewend raakt en hij nu ook bij minder officiële gelegenheden gekanteld wordt. Er gaat eens wat vaker een sampletje naar een andere whiskyliefhebbers en zo daalt langzaam het peil in de fles, tot de dag dat er nog maar een bodempje in zit en het moment daar is.

Het is tijd voor dat vreselijke begrip: de Bottle Kill! Technisch gesproken, betekent dat alleen maar dat de fles wordt leeggemaakt. Maar als je het met gevoel bekijkt, dan is het toch anders. De fles wordt leeggeschonken. Het laatste glas wordt gedronken en het laatste beetje leven, de ziel,  verlaat de fles. Drama. Afscheid. Verlies. Weemoed, omdat deze fles nooit meer terug komt, of toch niet?

Eigenlijk is het ook een heel mooi moment. Met de fles is gebeurd waar hij voor bedoeld was. Hij is leeggedronken. Er is van genoten en daar was hij voor gemaakt. Hij is beter af dan al die flessen die nooit helemaal op gaan, omdat ze toch niet voldeden aan de verwachtingen of gewoon echt niet lekker waren. Die staan jarenlang te achter in een whiskykast stof te happen, terwijl het zicht erop wordt geblokkeerd door flessen die wel populair zijn.

Eigenlijk zou een Bottle Kill dus net zo gevierd moeten worden als de opening van een nieuwe fles. Denk daar maar eens over na bij de volgende keer. Dan valt het afscheid vast minder zwaar.

Meer van onze best-of-verhalen lezen? Bekijk dan ons overzicht.