Column: Ik keek Nobody 2 en werd bozer om de whisky dan om de film

Gisteren was het weer zover. Ik zat in de bioscoop, keek naar Nobody 2, en zag meerdere scenes met mensen die whisky dronken. Minstens drie keer. Bullseye. Nee, zeker niet. Steeds een tumbler en iedere keer leek de drank dienst te doen als ‘medicijn’.

Is het niet jammer om te zien hoe whisky zeer vaak een bijrol vervult in allerlei films, maar vrijwel nooit een goed voorbeeld geeft? Ik wil films zien waarbij personages genieten van whisky, het hebben over aroma’s en smaken en genieten van een goed glas.

Dit hoeven geen analyses van uren te zijn, maar het gaat om het idee: laat whisky eens zien waar het voor bedoeld is. Als een drankje waar uren aan ambacht en liefde in zit, waarin distilleren net zoiets moois is als de Eiffeltoren in Parijs. En waarvan je denkt bij een glas: já dit is gemaakt met pure liefde.

Maar wat krijg ik? Steeds weer een film met daarin scenes waarbij whisky gedronken wordt uit tumblerglazen en in de meest vijandige settings. Gisteren keek ik Nobody 2, wat overigens een draak van een film is, en bij zo’n knokfilm hoort kennelijk whisky. Bad guys gaan met elkaar om de tafel en bespreken hun snode plannen onder genot van een glaasje godendrank (mogelijk was het Lagavulin, maar ik weet dit niet 100% zeker).

Het is een scene die ik al tig keer eerder heb gezien. En dat geldt ook voor whisky als medicatie of ‘pep’middel om door te gaan met het zware leven. Natuurlijk was dat dé rol van whisky jaren geleden, maar nu toch allang niet meer?

Wanneer zien we het levenswater nou eens op een leuke manier? Geef me bijvoorbeeld een romantische komedie (Johan Nijenhuis, waar ben je?), waar mensen een date hebben op een distilleerderij, een rondleiding met elkaar hebben en daarna een mooi drankje doen.

Of toon me eens een onderhandeling tussen bad guys die eerst eens uit een Glencairn-glas genieten van iets Scotch en in plaats van dat ze opscheppen over hoe vaak ze zijn neergeschoten en hoeveel littekens te hebben, worden de geuren en smaken van die drank beschreven. Zou dat niet tof zijn?

Ik kon er énorm van genieten dat de slechterik uit Squid Game zichtbaar genoot van een 21-jarige GlenAllachie toen hij keer op keer toekeek hoe mensen stierven door zijn ziekelijke game. Maar het had van mij nog net iets gekker gekund. Stel je voor dat hij ineens door een intercom na een dood geroepen zou hebben: ‘Oh, die is dood, net zo donker als de bruine chocolade die ik proef!’ Of ‘Mmm, je ingewanden zien er net zo goed uit als de rode bessen van mijn whisky.’ Dát was pas schokkend geweest, nietwaar?

Dus kunnen we whisky in films alsjeblieft naar een hóger niveau tillen, lieve regisseurs en scenarioschrijvers? Maar ja, wie gaat er naar mij luisteren?

Ik ben tenslotte een nobody.