Column: Whisky als ode en herinnering aan gestorven helden

Het is drie jaar geleden sinds mijn beste vriend is overleden. Op 31-jarige leeftijd aan het leven onttrokken door kanker, midden in de bloei van zijn leven. Zo, de toon is meteen goed gezet voor de ochtend, middag of avond waarop je dit artikel leest.

In één van de laatste gesprekken die ik met hem had voor zijn overlijden, vertelde hij dat hij niet bang was voor de dood. Hij was bang om vergeten te worden. Dat wij ons leven voort zouden zetten en dat hij als vage herinnering in het verleden achter zou blijven. Niet dat dat ooit zou gebeuren, maar om ervoor te zorgen dat wij hem daadwerkelijk nooit vergeten, hebben we meteen een nieuwe traditie in het leven geroepen met de vriendengroep.

Op zijn sterfdag en op de dag dat hij een jaar ouder geworden zou zijn, drinken we allemaal - behalve de paar die echt geen whisky kunnen verdragen - een glas ter ere van hem. Om te denken aan de mooie momenten die we samen hebben beleefd en zijn rare en unieke quirks.

De toast die we twee keer per jaar uitbrengen doen we ook niet zomaar met elke whiskey. De traditie is geboren op zijn begrafenis, toen zijn favoriete whiskey werd ingeschonken om mee te proosten: de Powers Irish Whiskey Gold Label.

Niet een speciale versie van het merk. Geen fancy, peperdure whiskey, maar ‘gewoon’ een Ierse triple distilled whiskey waar hij altijd van genoot. Dat was ook mijn vriend grotendeels in een notendop. Geen speciaal gedoe. Hij was een rasechte Nederlander qua geld besparen.

Zo weigerde hij in de periode voor zijn overlijden om een nieuwe televisie aan te schaffen (ook al vielen de LED-lampjes achter het display naar beneden), want het was bijna Black Friday en dan kon hij veel geld besparen. Dat hij misschien niet eens Black Friday zou halen, dat boeide hem niks.

Zo zat hij ook in elkaar qua whiskey. Samen met zijn vrouw had hij een collectie opgebouwd van veel duurdere flessen, maar zijn favoriet was een relatief simpele whiskey. Sterker nog, hij en vrouw zijn ooit eens naar de distilleerderij gegaan van Powers in Ierland en hebben daar een fles gekocht, met het idee dat het zijn favoriet was.

Dat was alleen niet het geval, het was een speciale en veel luxere versie. Een grote teleurstelling, want die botteling kon niet op tegen de Gold Label.

Ondanks dat de traditie ‘pas’ drie jaar oud is, zit hij er bij onze vriendengroep al goed in. Het is niet iets waar wij niet mee gaan stoppen, tenzij Powers besluit om nooit meer een fles te maken. Het is bovendien ook geen treurige gebeurtenis, zoals je misschien zou verwachten. We herdenken niet zijn dood, maar we vieren juist de jaren die we samen hebben meegemaakt!

Het is dan ook een traditie die ik kan aanraden, als een whiskyliefhebber ruw uit je leven is getrokken (of als dat in de toekomst gebeurt). Het is een mooi moment om even bij diegene stil te staan en ervoor te zorgen dat hij nooit meer uit je geheugen en hart verdwijnt.

In dit overzicht vind je al onze columns.