Column: Een vrouw aan de whisky? 'Je bent toch geen vent?’

Ik kan me het eerste moment niet meer herinneren van wat mijn eerste alcoholische versnapering is geweest. Maar ik vermoed dat het als 12-jarige op een klassenfeest een Bacardi Breezer is geweest. Het kan ook zijn dat ik iets ouder was, maar die smaak smaakt me bij: wat een troep dacht ik. Hoe kunnen mensen dit drinken?

Vreemd genoeg had ik dat later ook bij diverse wijnsoorten en later óók whisky. En terwijl ik dit nu opschrijf denk ik: wat gek dat we onszelf pushen om iets te leren drinken, wat we initieel niet lekker vinden en ook niet al te best is voor je gezondheid. Iets met sociale druk ofzo.

Daar wil ik het nu niet over hebben, waar ik het wel over wil hebben is die ene whisky: Johnnie Walker Red Label. Dat was ‘em. Als student zou ik een date hebben met een jongen die me liet zitten en hij gaf aan van whisky te houden. Ik dacht wel even te scoren door een fles whisky in huis te halen. Johnnie Walker Red Label. Wat dacht ik? Om zo te scoren? Wat een slechte keuze als iemand zegt van whisky te houden.

Maar ik was begin 20 en had geen idee, net zo min als de hobby daarna snel uit de hand zou lopen (haha). Wat er gebeurde was dat de jongen in kwestie niet kwam opdagen (ik probeer me nu te herinneren of ik gezegd heb dat het een Red Label was of niet, anders zou ik het wellicht begrijpen) en ik met een volle fles zat. No Striding Man For Me. Ik ging nergens heen. Ik had een blauwtje gelopen én zou die fles dan wel alleen soldaat maken.

Die eerste slok weet ik nog wel. Wat een troep. Moest dit iets zijn met allerlei smaken? Ik proefde alleen maar hele sterke drank en vooral veel zout. Hallo, tranen. De rest van de avond weet ik eigenlijk niet meer zo goed en daarmee jullie des te meer. Het is bizar, want als ik terugdenk aan deze rare studententijd, denk ik echt: Was ik dat? Bijzonder hoe anders je in het leven kan staan op latere leeftijd. Wijsheid komt écht met de jaren. 

Overigens heb niet die hele fles opgedronken. Dat zou wel erg stom zijn geweest. De dagen erna was op de een of andere manier tóch mijn nieuwsgierigheid gewekt en begon ik vragen te stellen: waarom drinken mensen dit spul? Was het misschien net iets als koffie dat ik gewoon moest leren drinken?

Uiteindelijk ben ik de rest van de fles ook op gaan maken, soms eens door de cola, soms eens een glaasje nippend. Aan het einde bleef de conclusie hetzelfde: dit was niet mijn vriend.

Ik nam me voor dat ik meer whisky’s wilde ontdekken. Ik had immers in de winkel weleens andere labels en flessen gezien. Hoe zou dat smaken? Zelf kocht ik een een Four Roses denk ik als tweede fles, waarvan ik niet begreep waarom dat ineens veel zoeter was. Ook kwam er een Ballantine's in huis en Johnnie Walker Green Label.

Ik werd pas echt verliefd op Monkey Shoulder. Die Monkey Shoulder kreeg ik op een perstrip van een videogame Call of Duty naar Londen. Ik ben Rick Sloof nog altijd dankbaar.

Mijn vader merkte op een gegeven moment dat mijn interesse voor wijnen tot een nulpunt gezakt was en dat het whisky was die de klok sloeg. Dus toen we op een gegeven moment in een bar zaten, waren geschaakt werd (ooit deed ik aan toernooien mee), mocht ik een drankje bestelen. Whisky.

Hij keek me aan en zei toen: ‘Je bent toch geen vent? Whisky is een mannendrankje, hoor.’

Nu wil ik me richten tot hem:

Lieve papa. Als je toen had geweten dat je nu de belastingadviseur zou zijn van mijn bedrijf, wat had je dan gezegd? Misschien moet ik je op Vaderdag maar gewoon onze eigen whiskyset aan je gaan geven. Als straf, eh.. ik bedoel gewoon om samen het leven te vieren.

Schaakmat, dad. Love you.