Column: Whiskyfestivals en de titanen van de godendrank

Het is goed en mooi om te zien dat er van alles uit de grond schiet als ware paddenstoelen: whisky-expressies, distilleerderijen en festivals. Maar het lijkt erop dat we van alles een beetje te veel hebben. En nu?

Over whiskyflessen en distilleerderijen wil ik het niet hebben, maar wel over het laatste: die whiskyfestivals. Als je de kalender erbij pakt, dan zijn er ontzettend veel evenementen van klein tot groot en alles wat er tussen in ligt.

Het zijn allemaal evenementen die in essentie het zelfde zijn. Standhouders die hun godendrank meeslepen als trotse titanen om daarna vol nederigheid hun dierbaarste gouden vloeistoffen te laten proeven aan de consument.

En dat is mooi om te zien. Als je een festivalruimte betreedt is het een waar kunstwerk dat zich voor je ogen afspeelt. De Boerendans van Pieter Bruegel de Oude is er niets bij. Krioelende mensen, soms lijken ze een beetje te dansen en hoe langer je kijkt, hoe blijer ze worden. Als het kunstwerk godendrankgenot zou heten, zou het kloppen.

Maar hebben we niet genoeg feesten in Nederland en zijn we een beetje klaar met proeven? Feit is dat het aantal whiskyfestivals in Nederland blijft groeien. Overal ontstaan nieuwe initiatieven voor kleinschalige festivals.

De vraag is: wat wil de consument? Het lijkt erop dat die kiest voor wat oud en vertrouwd is. Pas geleden vond Whisky in Leiden plaats, een groot evenement dat al jaren op rij uitverkoopt. Dat loopt wel. Maar we zien ook dat de tickets van andere festivals achterblijven in de verkoop.

Zijn we verzadigd? Of zeggen we eigenlijk dat we niet naar een kopie willen gaan? Reizen we liever naar de grootschalige bekende festivals af?

Weet wel, lieve mensen, dat die standhouders op de festivals hetzelfde zijn. In een tijdperk waar AI soms ons leven eng begint te beïnvloeden, zijn dit mensen van vlees en bloed.

Zij reizen het hele land door, laden hun hele auto vol, en staan uren achter elkaar vol met passie te vertellen over hun whisky’s (die ze al dan niet representeren) én staan urenlang op hun benen tot ze blaren op de voeten hebben. Ze hopen maar één ding: dat er genoeg mensen komen.

Ik wil dan ook nu een diepe buiging maken voor deze harde werkers, want zonder hen, zijn er überhaupt geen festivals.

Als ik nu zou mogen schilderen, denk ik aan de titel: De titanen van de godendrank. En ik zou het afdrukken in veelvoud, zodat iedereen er van kan genieten.

Op deze pagina vind je al onze columns.