Column: Worden die oogverblindend lekkere whisky's gedronken?

Sommige mensen drinken whisky, terwijl anderen flessen van de godendrank verzamelen. En dan heb je nog een groep die een fles koopt, deze voorzichtig uit de verpakking haalt en op de plank zet. Blijft het daar eeuwig onaangetast staan?

Het klinkt misschien gek, maar er zijn whiskyflessen waar je bijna een half uur naar kan kijken zonder ze aan te raken. Denk aan de flessen van Compass Box, met etiketontwerpen die zo uit een galerie in New York kunnen komen. Of kijk naar Bowmore Arc die geïnspireerd is op het futuristische design van de Aston Martin Valkyrie hypercar.

Je durft bijna niet in te schenken, bang om een vingerafdruk achter te laten op een glas.

En wat dacht je van veel whiskydozen? Geen simpele kartonnen kokers, maar complete mahoniehouten koffers met fluweel aan de binnenkant en een klikje dat klinkt alsof je een juwelendoos opent. Het is marketing, maar ook een tikje magie.

Of het nu gaat om een dure fles of niet, de beleving is Harry Potter next level. Het moment dat je die doos opent en een whiskyfles langzaam tevoorschijn komt, voelt beter dan de meeste Netflix-finales. En het drinken? Ach ja, dat komt later wel. Eerst even kijken.

Voor sommigen draait het bij whisky om smaaknotities en vattypes. Maar er is ook een groep die een fles koopt omdat die mooi staat in het interieur. Niet per se om te drinken, maar vooral om te bewonderen. Heel misschien wordt de fles eens geopend op een belangrijk moment, maar dat weten ze zelf nog niet.

En geef ze eens ongelijk. Als je duizenden euro’s betaalt voor een Macallan Lalique, wil je dat het moment net zo speciaal is als de fles zelf én genieten als object.

De grens tussen kunst en drank vervaagt steeds meer. Er zijn samenwerkingen met kunstenaars, modehuizen en ontwerpers. Denk aan The Art of Glenfiddich. Of wat denk je van Ardbeg die een fles uitbracht met een comic-achtig label, alsof Banksy er z’n vrije middag aan had besteed?

Zelfs onafhankelijke bottelaars doen mee. De een drukt aquarellen op z’n etiketten, de ander werkt met lokale kunstenaars voor elke release.

En ondertussen zitten wij met onze neus op de vitrine, of met een fles in de kast die we vaker bekijken dan opendoen. Sommige flessen zijn gewoon kunst en passen dus goed in een museum.

De vraag is als jij iets thuis hebt staan: bewaar je zo’n fles of gaat die toch een keer open?