De locatie van het Pot Still Festival is net als voorgaande edities leerhotel Het Klooster. Vanaf 1952 was dit prachtige gebouw de leefomgeving van de orde van Kruisheren. Tot enkele jaren geleden werd er elke week in de kerkzaal nog de mis gehouden, maar afgelopen weekend waren er voornamelijk heren en enkele dames te vinden die op zoek zijn naar een lekkere dram.

Met een groot scala aan gedistilleerde dranken op 30 verschillende stands komt elke bezoeker aan zijn of haar trekken. Zo treffen we Wilco Rakhorst (50) bij de stand van Wolfburn. Rakhorst drinkt graag een glas rum, maar heeft enkele jaren geleden whisky ontdekt.

Hij is vorig jaar op bezoek geweest bij de noordelijkste distilleerderij van Schotland (Wolfburn) en werd betoverd door de persoonlijke aandacht en charme van de kleine distilleerderij.

Met een grote glimlach op zijn gezicht en bijpassende polo, vertelt hij over de drank in zijn glas. Het is de Wolfburn 177. Een ongeturfde single malt die gerijpt heeft in een rumvat. ‘Whisky en rum is een geniale combinatie,’ besluit Rakhorst.

Het duurt niet lang voordat er een gezellige drukte ontstaat op deze vrijdagavond in de kerkzaal. Een groepje mannen is druk in gesprek over de verschillende Bladnochs die zij in hun glas hebben.

We raken aan de praat met Thomas Hidding (26) uit Enschede die de flessen van de Lowland distilleerderij op oude apothekersflessen vindt lijken. De jongeman is hier samen met zijn schoonvader Jurgen Rouwhorst (54).

Hidding vertelt dat hij vorig jaar voor het eerst op het festival kwam. ‘Het was zo’n succes dat we dit jaar weer heen wilden,’ lacht hij. Voor hem begon zijn reis in de whiskywereld met bier. ‘Grolsch,’ klinkt het met Twentse trots.

Toen Hidding achttien werd, maakte hij via zijn broer kennis met whisky. De godendrank viel zo goed in de smaak dat hij vaker van een lekkere dram kan genieten. Het is prachtig dat je zulke lekkere dranken kunt ontdekken en dat met je schoonvader. Wij denken dat deze schoonzoon een blijvertje is.

De tijd vliegt vanavond voorbij. Er wordt gezellig gekletst bij de tafels waar de standhouders vol passie over hun producten vertellen. Enkele bezoekers zijn in de hal van Het Klooster neergestreken om een broodje te nuttigen of rustig te praten buiten het tumult.

De studenten van het leerhotel brengen hun opleiding in de praktijk door vragen over het gebouw te beantwoorden en de gasten van stokbroodjes en vers water te voorzien.

Ons oog valt op een banner van The Ultimate en Ultimatum, de onafhankelijke whisky- en rumbottelingen van slijtersfamilie Van Wees.

De pijl leidt ons de kelder in, maar we worden gewaarschuwd: ‘betreden op eigen risico.’ Deze zin slaat niet alleen op de steile trap, maar vooral op de heerlijke dranken die er te proeven zijn. Probeer als je deze kelder in gaat er maar eens uit te komen.

We vluchten de trap weer op, voordat we blijven plakken. Het lekkers van The Ultimate houdt enkele mensen lang in zijn greep, maar wij willen graag nog even langs de stand van Signatory Vintage en Gordon & Macphail. Bij deze kraampjes staat een rij. Dit is dé plek waar de duurste whisky’s van het festival te proeven zijn.

Op het Pot Still Festival is er geen muntjessysteem, waardoor iedereen de kans krijgt om een keer een exclusieve whisky te proeven. Hier is Jelle van Erven (33) uit Amsterdam blij mee. Nu krijgt Van Erven de kans om drams te ontdekken die hij anders nooit zou proeven. Hij heeft een glas Caperdonich en Caledonian van Signatory Vintage geproefd en geniet nu van de Upper Balblair van Gordon & Macphail.

Dat dure whisky niet per definitie lekkerder is, bewijst de Upper Glenlivet van Gordon & Macphail. Aan deze botteling uit 1986 hangt een flink prijskaartje, maar met een uitgesproken frisse smaak valt de drank niet bij iedereen in de smaak.

Gelukkig is er op zo’n festival van alles te proeven en zit er vaak voor iedereen wel wat bij. De organisatie kan terugkijken op een succesvolle eerste sessie. Op naar volgend jaar.

Lees hier ons verslag van vorig jaar.