‘Je moet zelf de slingers ophangen.’ Zo staat Herman van der Meij, Luxury & Scotch Whisky Ambassador Benelux bij Diageo, in het leven. We praten met Herman over de dood, veranderingen in het leven en uiteraard de godendrank.

Zodra we in Zaandam bij Herman (59) aanbellen voor een interview, valt ons oog in het donker op iets wits. Daar staat een quad op de stoeptegels geparkeerd. Opvallend, want dat zie je niet vaak. Als we te vroeg aanbellen, doet hij enthousiast open: ‘Jullie zijn van de klok!’ Eenmaal in de woonkamer kun je om twee dingen niet heen: veel flessen drank (van uiteraard Diageo, waaronder Talisker) én een groot schilderij boven de eettafel. Een stel prachtige ogen kijkt de kamer in.

Het is het meisje van Herman dat is afgebeeld. Barbara is bijna twaalf jaar geleden overleden aan longkanker. Herman kijkt terug op twintig prachtige jaren. Nog geen tien minuten verder gaat het gesprek met de Diageo man geheel ongepland over de dood. Het komt omdat we vragen naar zijn leeftijd en hij dit jaar zestig wordt. ‘Mensen hebben moeite om over de dood te praten en wat dan ook, maar voor mij hoort de dood bij het leven. (…) Als ik hier nu ter plekke dood val, heb ik alles al geregeld.’ 

Hij vertelt daarna wat er moet gebeuren en welke maatregelen er getroffen moeten worden. ‘Moet ik andere mensen belasten met iets waar ze niets vanaf weten, terwijl ik zelf de regie in handen kan hebben?’

En daar slaat Herman de spijker op zijn kop: regie. Belangrijker nog dan praten over de dood, hebben we al snel door wat voor man er voor onze neus staat: een realist, maar bovenal een control freak. Hoewel de whisky fan pur sang zich realiseert dat hij perfectionistisch is en dit kan leiden tot faalangst, resulteert het bij hem vooral in iets anders: keihard vlammen. Herman wil elke dag de slingers ophangen én steeds weer tweehonderd procent geven.

Voor zijn baan als ambassadeur van Diageo geeft hij diverse tastings wat voor hem veel meer is dan enkel de godendrank in een glaasje stoppen. Voor hem betekent het mensen verhalen vertellen, zijn passie delen en het liefst op zo’n manier dat ze lyrisch weglopen.

'Als ik tegen jullie zeg, sneeuw is wit, hè? Sneeuwwit over het algemeen. Dat blijft in je kop niet hangen. Dat is gewoon wetenschappelijk. Als ik zeg: stel je nou voor: het is maandag 4 januari; het heeft 15 graden gevroren. Je bent om half zeven je bedje uit gekropen (...) Je doet de buitendeur open en je neusharen beginnen al te bevriezen van de kou. Je zet je eerste stap in de vers gevallen sneeuw. Die kleur wit bedoel ik. Je kop gaat in de weer zeg! Dát blijft hangen bij mensen.'

Herman kickt er op om het mensen dus steeds weer naar hun zin te maken. Een fantastisch gevoel. Hij heeft ooit op zijn werk gezegd dat hij de meest gewaardeerde whisky-ambassadeur van de Benelux wil worden.

Verder blijkt hij zelf ook een persoon van de klok te zijn: ‘Je zal mij nooit betrappen dat ik ergens te laat aankom, want ik ben echt liever uren van tevoren aanwezig.’ Waarom? Zodat hij zijn glaasjes van te voren al kan inschenken en niet pas op het moment dat mensen binnenlopen. ‘Als mensen aankomen en ze zien in de zaal alles klaarstaan, dan krijg je dat wauw-effect.’

Bovendien kan hij nog een beamer kopen als die stuk zou gaan: ‘Dat is ook controle, hè?’

Als we Herman vragen naar de veranderingen in de loop der jaren, noemt hij een paar punten. Ten eerste begrijpt hij niet helemaal in wat voor samenleving hij terecht is gekomen. In veel bedrijven mist hij een ziel. Continu ziet hij mensen komen en gaan in het bedrijfsleven. Hij vindt het jammer dat het individualisme een grotere rol is gaan spelen.

'Naarmate je ouder wordt, zie je mensen je ontvallen. Je ziet de cultuurverandering. Je ziet mensen niet meer zoveel om elkaar geven, ook zakelijk niet, zoals we dat vroeger wel deden.' Teamwork is volgens hem nog steeds key. ‘Ik geloof erin dat als je wat met elkaar doet, je veel verder komt. (…) Hij is er dan ook trots op dat hij al zo lang voor Diageo werkt. ‘Ik ben heel stabiel in persoonlijkheid.’  Later omschrijft hij zichzelf ook als een tanker.

Wat de ambassadeur de laatste jaren ook heeft zien veranderen is een grote opkomst qua internet en online business en dat veel slijters zijn omgevallen, al ontbrak het die mensen wellicht ook aan een ziel. ‘De papa en mama winkeltjes houden vanzelf op.’
Zo sprak hij ooit iemand met een eigen bedrijf; de persoon straalde weinig uit. Bij Herman moet je altijd alles geven in het leven. Het is een kwestie van zelf de slingers ophangen. ‘Ik kan wel zeggen: ik heb geen zin. Maar je kan beter zeggen: hoe ga ik het wél leuk maken?’

De brand ambassadeurs hebben volgens hem allemaal zo’n positieve mindset. ‘Wij zijn gewoon mensen met passie. We zijn entertainers. Het is eigenlijk steeds hetzelfde bericht dat je markt in slingert, maar nooit op dezelfde manier. (…) En ik ga steeds meer eigen verhalen of eigen foto’s erin plaatsen.’

Ook wij krijgen tijdens het interview een paar van zijn verhalen te horen. Herman houdt enorm van zijn werk, daar bestaat geen twijfel over. Al zijn het wel vaak lange en onregelmatige dagen die hij maakt. Het maakt niet uit waar hij zich begeeft in het land en hoe laat het wordt: hij rijdt altijd terug naar huis. Wat dat betreft geniet hij ergens van het single bestaan omdat het een vorm van vrijheid brengt. ‘Het kan ook eigenlijk niet, zoals ik het gedaan heb, want het was altijd eerst business en dan pas het meisje.’

Echte dromen heeft hij niet per se. Hij staat met beide benen op de grond en lijkt net zo min achterom te kijken als dat hij vooruit kijkt: ‘Ik doe dingen zolang als ik ze leuk vind. Als ik het niet meer leuk vind, dan ga ik wat anders doen.’

De whisky-industrie vindt hij leuk. Zijn agenda zit vanaf deze maand, inclusief de weekenden, tjokvol. Hij kijkt uit naar het whiskyfestivalseizoen: 'Het feit dat je op whiskyfestivals steeds meer jonge mensen ziet en vrouwen vind ik alleen maar leuk.'
Wel kijkt hij uit voor de mensen die iets te diep in het glaasje willen kijken. 'Verantwoord alcohol gebruik" staat hoog in het vaandel bij Diageo, dus waken wij ervoor dat mensen niet te diep in het glaasje kijken. Als iemand voor de derde keer langskomt op een festival voor hetzelfde glas, of "doe maar een dubbele", dan zeg ik: dat doen we niet. We zijn geen kroeg.' Gelukkig zijn de meeste mensen niet zo.

Het mooiste vindt hij om mensen te laten genieten van whisky, in welke vorm dan ook. Kan iemand niet van whisky houden? Nee hoor, daar heeft hij wel een Johnnie Walker trucje voor. Niet voor niets is hij Keeper of the Quaich. Hij weet wel hoe hij mensen moet enthousiasmeren voor a dram of scotch. 

Als we gaan, vragen we nog even wat de bedoeling is van die quad die bij de voordeur staat. Het antwoord is een verrassing: voor de boodschappen. Er zitten kratten op waar hij zijn boodschappen in kan doen en zo scheurt hij door Zaandam. Het past bij hem: een man die zich niet laat vertellen hoe dingen wel of niet moeten. Het is bijna zoals André Hazes ooit zong: ‘Ik leef mijn leven zoals ik dat wil.’

Favoriete whisky: Clynelish Distillers Edition
Aantal glaasjes whisky per week: 'Soms 4 haha.'
Leukste fles whisky in bezit: Lagavulin Distillers’ Edition, gesigneerd door alle 12 master blenders van Diageo toen hij 10.000 dagen bij de zaak werkte.
Duurste whisky ooit gedronken: 48-jaar oude Johnnie Walker van 25.000 euro
Whiskyland om in de gaten te houden: Ierland
Whisky die je zelf had willen bedenken: Clynelish Distillers Edition
Smerigste whisky ooit gedronken: Loch Dhu, zwarte whisky