Laphroaig is een van de iconische distilleerderijen op het Schotse eiland Islay. Met een uniek smaakprofiel dat gekenmerkt wordt door de smaak van turf en jodium, is het een whisky waar je van walgt of van houdt. Dit zijn 5 feitjes die je (misschien) nog niet wist over Laphroaig.

Heb jij weleens een fles Laphroaig gekocht? Op het kaartje in de koker vind je een unieke actiecode waarmee jij Laird of Lady van Laphroaig kan worden. Hoe werkt dat precies? Wanneer je op de website van Laphroaig jezelf aanmeldt als ‘Friend of Laphroaig’ en de code van jouw fles Laphroaig invoert, krijg je een vierkante voet land op Islay toebedeeld. Vanaf dat moment ben je eigenaar van een stukje grond dat ongeveer 30 bij 30 centimeter groot is.

Volgens de Schotse wet mag je als je landeigenaar in Schotland bent de titel Laird of Lady voeren. Dus wanneer je Friend of Laphroaig wordt, ben je automatisch Laird of Lady en ontvang je een certificaat als bewijs. Om het nog mooier te maken, ben je dan niet alleen lid van de club. Je mag ook elk jaar als huur een dram Laphroaig ophalen bij de distilleerderij.

Laphroaig is een van de weinige distilleerderijen met een eigen moutvloer. De productiecapaciteit van Laphroaig is groot, met name toen er veel interesse in het merk kwam vanuit Azië is deze flink opgevoerd. De hoge productiecijfers maken dat er maar een deel van de gerst op de eigen moutvloer gemout wordt. Door zelf het kiemende gerst te drogen boven een turfvuur houdt de Islay stokerij de traditie van ambachtelijk mouten in leven.

In de jaren 20 van de vorige eeuw besloot het Amerikaanse congres met steun van president Woodrow Wilson dat de productie, transport en verkoop van alcoholische dranken in de Verenigde Staten verboden werd. Dit was een grote klap in het gezicht van de whisky-industrie. Toch werd er wel gedronken in de V.S. doordat mensen zelf gingen stoken (moonshine), maar ook doordat sommige dranken als medicijn aangemerkt werden. Laphroaig was hier een goed voorbeeld van.

Door de jodiumachtige en medicinale smaak van de drank, kon je het op doktersrecept bij de apotheek kopen. In veel Amerikaanse staten werd gezegd dat Laphroaig geneeskrachtige eigenschappen had. Mensen moeten gedacht hebben dat een product dat naar veenmos, zeelucht en een medicijnkastje ruikt en smaakt goed voor je is.

In het jaar 1994 bezocht koning Charles III, destijds nog prins van Groot-Brittanië, de Laphroaig distilleerderij. De medicinale en rokerige whisky viel in de smaak bij Charles. Al snel volgde het predicaat ‘Royal Warrant’ dat aangeeft dat Laphroaig als een van de weinige distilleerderijen officieel hofleverancier van het Britse Koningshuis is. Prins Charles heeft de Islay stokerij meerdere keren aangedaan en blijft Laphroaig met zijn unieke smaakprofiel waarderen.

De belangrijkste waterbron van Laphroaig is de Kilbride Stream. Het water van de bron loopt door een gebied met veel veen en turf in de grond en zou van essentieel belang zijn voor de unieke smaak van Laphroaig. In het verleden zijn er vele rechtszaken gevoerd om de bron te beschermen tegen andere distilleerderijen en industrie.

Een van de bekendste conflicten is die met een naburige distilleerderij. In de vroege 20e eeuw probeerde Lagavulin toegang te krijgen tot de Kilbride Stream. Laphroaig vocht terug, omdat ze bang was dat er te weinig water over zou blijven voor de productie van haar eigen whisky. Na een serie rechtszaken besloot de rechter dat Laphroaig het exclusieve recht op de bron had.

Na deze gigantische overwinning, bleef Laphroaig strijden om het water van de bron zo puur mogelijk te houden. Het creëren van het unieke Laphroaig smaakprofiel is immers traditie en Schots erfgoed.

In de verdere geschiedenis van de distilleerderij werden er heel wat juridische conflicten gevoerd tegen industriële exploitatie die de bron zouden kunnen vervuilen. Tegenwoordig investeert Laphroaig in ecologische initiatieven om de omgeving en de bron schoon en actief te houden.

Lees ook eens ons artikel: 5 feitjes die je (misschien) nog niet wist over Kilchoman.