Hoe Jura Distillery door invloed van een geest opgericht werd

Distilleerderijen hebben vaak een lange geschiedenis. In het geval van Jura is deze geschiedenis verweven met die van het eiland. En daar horen de nodige spookverhalen bij. We vertellen je er twee die direct met de geschiedenis van de Jura whisky distilleerderij verweven zijn.

Het eiland Jura is slechts een paar honderd vierkante kilometer groot en telt meer edelherten dan mensen (slechts 200 inwoners). Het lang gerekte eiland heeft een rijke geschiedenis. Zo zou George Orwell bijna verdronken zijn in de Corryvreckan draaikolk tijdens een bezoek aan Jura. Daarnaast zijn er her en der op Jura graven te vinden van tempeliers.

Het gure eiland vormt met zijn woeste omgeving een ideale setting voor een spookverhaal. En twee van die verhalen hebben direct met de Jura Distillery te maken.

Het eerste verhaal beschrijft zelfs de reden dat we vandaag kunnen genieten van de verschillende Jura whisky’s. Toen Archibald Campbell, de laird van het eiland, er met ijzeren vuist regeerde, hief hij onredelijke belastingen en zette hij mensen zomaar uit hun huis. Daarnaast besloot hij dat er niet meer gestookt mocht worden.

Dat laatste kwam hem duur te staan. De stokerij die destijds op het eiland lag werd stilgelegd en Jura moest het ongeveer 30 jaar zonder whisky doen. Op een donkere nacht werd de nachtrust van Campbell bruut verstoord. Een spookachtige verschijning zweefde boven zijn hoofd.

Het was een boze oude dame die de laird opzocht. Ze was alles behalve blij met het besluit van Campbell om distilleren op het eiland te verbieden en maande hem om dit ongedaan te maken. De landheer kon niet anders dan hier gehoor aan geven. Hij liet een stokerij bouwen die whisky ging maken.

Daarnaast liet hij een fles Jura in een grot op het eiland plaatsen, zodat de geest gerustgesteld zou zijn. Naar verluidt ligt die fles nog steeds ergens en de whisky... die wordt op de dag van vandaag nog gestookt op Jura.

Het tweede verhaal rondom de geesten van Jura Distillery draait niet om een boze geest, maar om een kat. Elvis, een lokale kat, is ooit uitgerust met een camera aan zijn halsband om een promotiefilmpje op te nemen. De kat kwam op allerlei plekken in de stokerij en vormde een ideale filmploeg.

Alleen legde het dier iets vast wat niemand had verwacht. Bij het nakijken van de beelden was er ineens een spookachtige verschijning te zien. Het was een dame die niemand herkende, maar één ding was duidelijk: dit was een geest. De stokerij schakelde Joan Charles, een lokale helderziende in om op onderzoek uit te gaan.

Zij logeerde in de lodge van de stokerij en merkte al snel op dat ze niet alleen was. Er was een andere entiteit aanwezig met een sterke autoriteit. De naam van de geest zou Elizabeth Quinn zijn. Na verder onderzoek blijkt dat zij een lerares was die ooit op het eiland lesgaf.

Quinn is vaker voor mensen verschenen. Zo heeft Willie Tait, brand ambassador van Jura, ooit van haar te horen gekregen dat ‘het goed gaat met de kinderen’. Het is een bevestiging dat het in elk geval geen boze geest is. Het schijnt dat de geest van Quinn nog altijd in de stokerij rondwaart. Mensen die in de lodge verblijven zouden zomaar eens met haar te maken kunnen krijgen.