Soms zijn herinneringen te mooi om niet te delen. Laat ik jullie meenemen naar een aparte dag, ergens in 2006.

Het is half zeven 's ochtends, gaap... We worden wakker, midden in Beijing, 2006. We zijn op vakantie en wie op vakantie gaat naar China, móét de Chinese Muur bezoeken. Dat doen we niet zomaar, maar het plan is om een tocht van 10 kilometer van de in totaal 21.000 kilometer lange Muur te voet af te leggen.

Na een snel ontbijtje worden we door een busje met gids opgehaald. We gaan vandaag niet alleen, uiteindelijk zit het busje vol met nog twee andere Nederlandse stellen (waarvan één op huwelijksreis) en een Amerikaans stel. De gids bereidt ons voor op een bustochtje van zo'n drie uur, dus we gaan er eens goed voor zitten.

De chauffeur heeft de typische Chinese rijstijl: hij ramt zijn busje overal luid claxonnerend tussen, maar een ander er tussen laten, ho maar. Ook de wegmarkeringen staan er volgens hem voor de sier, dus fietspaden, tegenliggende rijstroken, alles kan gebruikt worden. Tel daarbij op dat het busje regelmatig piept en kraakt alsof hij elk moment in tweeën kan breken, zeker als hij (in zijn twee!) optrekt, en je begrijpt dat we ons volledig veilig voelen bij zijn stuurmanskunst. Binnen de kortste keren liggen we dus allemaal te slapen.

Na een korte tussenstop (wie durfde kon even naar het toilet) komen we aan bij De Muur. Hier blijkt dat ook Chinezen meesters zijn in het vragen van entree-prijzen. We moeten twee keer toegang betalen, we komen tenslotte in twee gebieden. Ook moeten we betalen voor een kabelbaantje, tenzij we naar boven willen lopen.

Ook waarschuwt de gids ons, dat aan het eind een brug gebouwd is, waar ook voor betaald moet worden. Ach, het is 2006 en de prijzen zijn (nog) niet zo hoog, dus we betalen. Ook het gammele kabelbaantje naar boven nemen we graag, lopen doen we vandaag nog genoeg. In een slakkengangetje gaan we naar boven, maar gelukkig staan zowel boven als beneden twee bevallige Chinese dames om de deur open en dicht te doen, dus dat maakt de trip wel zo aangenaam. Ook het uitzicht onderweg is mooi. Hier zien we De Muur voor het eerst vandaag. Wat een prachtig gezicht!

Eenmaal boven aangekomen, volgen we de instructies van de gids (die verder niet mee naar boven gekomen is, zij weet wel beter) en slaan links af de muur op. Verder kunnen we niet fout lopen, het is één lange rechte weg, maar wel met een aantal behoorlijke klimmetjes. Het begint meteen al goed, met een aantal flinke klimmen naar boven.

Het is niet de eerste keer dat we op De Muur zijn, maar nu willen we dus een flinke wandeltocht gaan maken. Liepen we hier vorig jaar nog alleen, nu worden we continu begeleid door een aantal andere groepen, waaronder Japanners en de nodige lokale boertjes, die hopen je van vers water, ice-tea, cola of bier te voorzien. Wij weten wel beter, we hebben natuurlijk flink water ingeslagen in de supermarkt!

Ongeveer halverwege zijn onze kleine waterflesjes leeg, en besluiten we die bij te vullen uit onze grote 2 liter fles, die we tot dan toe meegezeuld hebben. Dat gaat onder toezicht van een van de lokale boertjes, die er een beetje bij staat te lachen. Het is warm, dus het water gaat hard. Ik neem een flinke teug, en...   proest het vocht bijna weer uit!

Zo, dat smaakt niet naar water! Na nader onderzoek lijkt het wel naar alcohol te ruiken. En inderdaad, op het etiket staat behalve een hoop Chinese tekens: 42% Vol. Whiskey dus. Tja, dat verkopen ze dus hier in gewone waterflessen, staat in de lokale winkeltjes naast het gewone water, en kost ongeveer hetzelfde als water. We hebben dus twee liter whiskey mee de muur op gesjouwd! Nu snappen we ook waarom dat boerinnetje wat stond te lachen toen we aan het overschenken waren!

Tja, onze trots belet ons om bij haar water te kopen, maar even verderop zullen we er toch aan moeten geloven, en kopen we wat ice-tea. Daarmee redden we het wel tot het eindpunt. De tweede helft is sowieso makkelijker, het is wat koeler doordat er meer wind is en het is meer berg-af. Aan het eind mogen we nog de al aangekondigde brug over. Die brug overtuigt niet echt, hij ziet er best wankel uit.   We overleven de overtocht hebben nog een laatste klim te overwinnen, dan bereiken we ons eindpunt van de tocht.

Terug naar het busje hebben we nog een flinke afdaling van een kilometer te gaan. Hadden we toch het ernaast gelegen tokkelbaantje moeten nemen. We nemen ons voor ons waterd-debakel nooit verder te vertellen, maar onze reisgenoten hebben alles gezien, dus die vlieger gaat niet op. Zo staan wij sindsdien bekend als 'die Hollanders die twee liter whisky mee De Muur op namen'.

Wie van plan is naar China op vakantie te gaan kunnen we absoluut aanraden om De Muur te bewandelen. De tocht is regelmatig uitdagend met stevige stukken klimmen, maar 'by-far' de beste manier om het imposante van het immense bouwwerk te waarderen. Maar, let wel op dat je 'de goede' fles mee neemt voor onderweg...

Lees hier meer van onze columns.