Campbeltown malts festival 2024: een whisky schoolreis voor volwassenen

‘De karaoke kan beginnen!’ roept David Lind, Regional Director Europe van de Loch Lomond Group, olijk door de intercom van een bus. In dit voertuig zitten zo’n twintig personen, van journalisten tot aan slijters. Een reis die in het teken staat van Campbeltown Malts Festival 2024.

Whisky Monkeys is vijf dagen naar Schotland gegaan, op uitnodiging van De Monnik Dranken. Wij van Whisky Monkeys zien overal whisky én verhalen in. Dus het is té mooi om de details van deze trip mee ons graf in te nemen, nietwaar?

Voor veel mensen staat deze centraal als Pinksterdag, maar niet voor Whisky Monkeys Rox en Theo. Zij vliegen vandaag namelijk naar Glasgow, waar een mini rondreis door Schotland op ze wacht. Die trip begint in de grootste stad van Schotland.

In totaal zijn er drie Nederlanders uitgenodigd. Ook Arjan Vogel van de Mitra in Hoogezand is van de partij. Na inchecken hotel Motel One is het tijd om door te gaan naar restaurant Chaakoo, waar Ross Lawrence, European Sales Manager bij Loch Lomond Group, ons enthousiast onthaalt. 

Hier wacht een shared dining experience geheel in het teken van de Indiase keuken. Het zou zomaar bedoeld kunnen zijn om de smaakpupillen alvast wakker te schudden. Want één ding is zeker: er staan een hoop whisky’s op de planning de komende dagen.

We ontmoeten al snel de rest van het gezelschap, wat een bonte mix van culturen en persoonlijkheden blijkt te zijn. De mensen komen uit Servië, Frankrijk, Italië, Noorwegen, Kazachstan, Duitsland en vast nog meer.

De gezellige avond wordt afgesloten in The Pot Still, een whiskybar in Glasgow en daar blijkt dat iedereen dezelfde taal spreekt: sláinte!

We vertrekken ’s ochtends met z’n allen in een grote touringbus. Als iedereen zijn plekje gevonden heeft en de koffers aan boord zijn, vertrekt deze bus naar het noorden. De bestemming vandaag is de Loch Lomond Distillery in de Schotse Highlands.

Het is een distilleerderij die normaal gesproken niet standaard voor publiek toegankelijk is, maar vandaag met veel liefde de deuren opent. Alan Reid, UK & Europe Brand Trainer and Coördinator van de Loch Lomond Group, wacht iedereen op met een grijs van oor tot oor: ‘Jullie gaan deze stem echt non-stop horen, want ik praat echt veel te veel.’

We worden onderverdeeld in twee groepen en iedereen krijgt een zeer uitgebreide rondleiding in een distilleerderij die niet alleen een industrieel karakter heeft, maar ook ontzettend groot is. Personen die een stappenteller om hebben, verdienen deze ochtend dan ook een batch. Je leest er alles over in ons verslag van de distilleerderij.

Wij kijken onze ogen in ieder geval uit. Als na een paar uur rondleiding er ook nog een tasting volgt met bizar veel Loch Lomond whisky’s, weet iedereen het zeker: dit is geen standaard maandagochtend en dit belooft nog wat voor de rest van de week!

Na ons even Willy Wonka gevoeld te hebben bij Loch Lomond Distillery (wist je dat hier enorm veel verschillende new make spirits gemaakt kunnen worden?), zet de busreis voort naar Inveraray. Daar strijken we met z’n allen neer bij Duck Bay; het uitzicht is om door een ringetje te halen.

Het restaurant bevindt zich namelijk aan Loch Lomond. Een groot en diep meer in Schotland, waar de naam van de distilleerderij vandaan komt. Sterker nog, een aantal expressies van de distilleerderij zoals Inchmurrin en Inchmoan, zijn gelinkt aan de eilanden die in het meer liggen.

Nadat alle buikjes gevuld zijn, wat hard nodig is na de uitgebreide whiskysessie bij Loch Lomond, zet de reis zich voort naar The George Hotel. Ondertussen geniet iedereen van de prachtige natuur die Schotland rijk is.

Sommigen zijn in een feestelijke stemming als blijkt dat de bus volgestopt met snoep, koek, chips, bier en nog meer whisky. Het is pas de tweede dag en het lijkt nu al een schoolreis voor volwassenen.

Het George Hotel in Inverary is overigens ook een regelrechte aanrader. Het blijkt een zeer ouderwets Schots hotel te zijn dat al vele prijzen heeft gewonnen. Zodra je één stap over de drempel hebt gezet, heb je rechtstreeks het gevoel een tijdmachine te zijn binnen gelopen. Zag Schotland er zo uit 160 jaar geleden met unieke kamers en versieringen waarvan je alleen maar kunt denken dat adellijk bloed daar recht op heeft?

Ondertussen gebeurt er net als bij Motel One iets hilarisch: de Monkeys hebben twee kamers toebedeeld gekregen en ondergetekende moet dan uitleggen dat Theo en Rox weliswaar collega’s zijn en hard aan deze website werken, maar ook een getrouwd zijn. Eén kamer is dus voldoende.

Na de prachtige kamer aanschouwd te hebben (met jacuzzi!) is het tijd voor een diner met wederom een whisky tasting.

De Schotse godendrank vloeit rijkelijk. Drie mensen van de Loch Lomond club mogen hun favoriete Glen Scotia aan de genodigden voorleggen. Het is een ontspannen avond, met een gezonde dosis humor als blijkt dat Allan Reid, David Lind en Ross Lawrence elkaar proberen af te troeven. Want wie zet nu daadwerkelijk die allerbeste Glen Scotia whisky op tafel? Een gevalletje over smaak valt te twisten?

Zelf zijn we onder de indruk van Glen Scotia 12 Years Old Icons of Campbeltown– The Mermaid single malt whisky. Niet alleen de whisky bevalt ons erg goed, maar ook het verhaal waarmee de drank geïntroduceerd wordt. The Mermaid is de keuze van Lind en hij vertelt over de drank alsof het zijn allereerste en grootste liefde is. Het is duidelijk dat hij veel passie voor whisky heeft, net als de rest van het genootschap aan tafel.

Als we op de derde dag met z’n allen in de bus zitten is het tijd om door te reizen naar Campbeltown. We zijn er immers allemaal wegens het Campbeltown Malts Festival 2024. Volgens Lind is de karaoke geopend en de sfeer zit er goed in.

Mensen die elkaar hiervoor niet kenden, praten honderduit met elkaar en whisky is overduidelijk een verbindende factor. De reis voert ons naar The Royal Hotel in Campbeltown. Daar gaan we alleen niet inchecken, maar lunchen. We zijn vroeg en dat geeft ons wat ruimte om snel rond te kijken in Campbeltown.

Een paar meter op staat namelijk het Campbeltown Cross wat kenmerkend is voor The Mermaid whiskyfles. We brengen link wat minuten door bij dit kruis, op zoek naar de zeemeermin en eventuele andere iconen die de volgende expressies in de Icons of Campbeltown serie zouden kunnen vormen. De zeemeermin staat bovenaan het kruis, maar wat de andere vier expressies zouden moeten worden, halen we er niet goed uit.

Daarna gaan we door naar Cadenhead’s, een steenworp verderop. Reid heeft ons vanuit het kruis aan de hand genomen en verzorgt een mini tour door Campbeltown met de oudste onafhankelijke bottelaar van Schotland als bestemming. De winkel staat vol met prachtige whisky’s, waaronder twee speciale bottelingen voor het festival.

Reid is een man die boordevol verhalen zit en een soort encyclopedie is van de omgeving. Als je vijf minuten met hem besteedt, leer je ongelooflijk veel over de omgeving. Over elke hoek van Campbeltown en omgeving kan hij iets moois vertellen.

Het mooie van Campbeltown is dat alles in de voormalige whiskyhoofdstad op loopafstand van elkaar ligt. Zo ligt de Springbank Distillery even verderop en datzelfde geldt voor de Glen Scotia distilleerderij.

Dat laatste is wat op de planning staat. Want het is tijd voor een rondleiding. Die wordt gegeven door Claire McFadzean, Operations & Event Manager bij de stokerij, die ons eerst iets vertelt over de geschiedenis van Glen Scotia en Campbeltown. Het verschil tussen Loch Lomond en Glen Scotia is énorm.

Waar Loch Lomond grootschalig is en wat industrieel aanvoelt, is Glen Scotia juist enorm klein. Intiem en romantisch zou je kunnen zeggen. Onderschat deze distilleerderij niet, want de productie is onder bewind van Iain McAlister enorm omhoog gegaan, even als het aanzien van de whisky’s.

Nu rent iedereen misschien nog naar Campbeltown vanwege Springbank, maar Glen Scotia is als een prachtige ruwe diamant waar we nog véél meer van gaan horen.

Ook deze middag wordt afgesloten met een tasting door niemand minder dan Iain McAlister. Zijn pretogen verraden het plezier in zijn beroep en hij windt iedereen om zijn vinger tijdens een whisky tasting in het Dunnage warehouse.

Daarna volgt er nog een blending sessie van Michael Henry waarbij iedereen zijn eigen blend mag maken. Wie nog niet verliefd was op Glen Scotia, is dat deze middag simpelweg geworden.

Daarna is het tijd om de lever een middagdutje te gunnen, want we gaan de bus in en reizen door naar het Ugadale Hotel, aan de kust. Is het tijd voor rust? Nee, zeker niet. Want vanavond is het belangrijkste moment: hét festival diner. Dit etentje wordt gehouden in de Officers Mess bij de vliegbasis in de buurt.

We proeven hier fantastische drams, die geselecteerd zijn door belangrijke namen in de industrie, waaronder Becky Paskin, oprichtster van OurWhiskyFoundation, en Dave Broom, whisky auteur. Ondergetekende zit aan tafel met mensen van de Glen Scotia distilleerderij en komt van alles te weten. Ook zijn twee mensen het unaniem eens: Iain McAlister is een hele fijne werkgever.

Monkey Theo heeft al minstens zulke pretoogjes als McAlister als hij het diner verlaat met een speciale whiskyfles, die enkel gegeven wordt aan mensen die aanwezig zijn bij het diner.

Bij het Ugadale Hotel gaan we nog even kort naar een kampvuur aan het strand en is het na een heftig programma, maar o zo leuke dag, tijd om de binnenkant van de oogleden te bekijken en te dromen over wat morgen brengt.

Of alcohol nu wel of niet goed voor je is, laten we in het midden. Duidelijk is wel dat woensdagochtend het grootste deel van het genootschap moe is. Voor sommigen is het drie uur geworden voordat het kampvuur verlaten werd. Wij van de Whisky Monkeys vertrekken eerder naar de Glen Scotia distilleerderij dan de rest van de mensen, omdat er een interview gepland staat met McAlister.

Reid rijdt ons naar de stokerij en dat betekent een leerzame rit. Hij weet ons dit keer te vertellen dat een van de komende stokerijen van Campbeltown onder de rook van de kleine luchthaven van Campbeltown gebouwd wordt, een plek die vanuit de auto te zien is. Daarnaast vertelt hij dat er net even verderop nog een stokerij gebouwd wordt. Tijd om te stoppen is er helaas niet, want McAlister wacht op ons.

We hebben in het warenhuis van de distilleerderij afgesproken met de meesterdistilleerder. Als we binnenkomen, worden we begroet door de zoete lucht van de Glen Scotia whisky die er rijpt. Het is een mooie setting om met de man achter de distilleerderij te praten.

Na het interview wonen we nog een New Make Spirit masterclass bij en is het terrein omgetoverd tot festivalterrein. Er wordt muziek gedraaid, er zijn standjes en we zien Campbeltown in al haar pracht en glorie. Het zonnige weer heeft inmiddels ook plaatsgemaakt voor het typische Schotse weer.

Dit zorgt later op de dag bij het hotel zelfs voor de vraag of de vlucht van Campbeltown wel naar Glasgow gaat. Dat zijn zorgen voor morgen, want het Schotse weer kan zomaar weer draaien, aldus de altijd positieve Reid.

De deur van het hotel gaat niet open, zo hard waait het. Even verderop staat het schuim dik op de golven die in volle vaart richting de kust rollen. Zou de vlucht gaan? De vouw achter de balie zegt dat als de wind de goede kant op gaat wel, anders niet.

Het vliegveld op Campbeltown is niet heel groot en datzelfde geldt voor het vliegtuig waarin we ons vertrek gepland hebben. We gaan een Twin Otter in, waar slechts plek is voor nog geen twee handen vol aan mensen, maar de vlucht gaat. Gelukkig gaat de vlucht en staan we 's middags na twee vluchten op Nederlandse bodem.

Schotland, je was als een sprookje!