Dat het ging lukken, om als één van de eerste vrouwen in België brand ambassador te worden van een whiskymerk, daar twijfelde haar vader niet aan. Helaas heeft vaderlief niet meegekregen hoe Tamara van de Schueren (42) Barcardi’s brand ambassador Benelux werd. Toch weet ze zeker dat hij apetrots zou zijn.

Dat leven soms onverwachte neemt, blijkt wel uit Tamara’s levensverhaal. Ze heeft lange tijd logistiek werk verricht en was manager van een bedrijf. Bij toeval werd haar interesse voor whisky gewekt. Ze was zo’n vijftien jaar geleden bij haar vader op bezoek, die een soort whiskyclubje had met vrienden. Zij zouden ‘die jongedame’ wel even whisky laten proeven. Tamara lacht als ze eraan terugdenkt: ‘Ik had zoiets van, laat maar komen.’

Wat ze alleen niet doorhad, was dat de intentie van de heren was om haar iets te laten proeven om haar af te schrikken zodat ze vooral géén interesse zou hebben in de godendrank. Want stel je eens voor dat ze hun kostelijke whisky zouden moeten gaan delen. Die missie mislukte faliekant ondanks een dappere poging Tamara meteen met een sterke whisky te laten beginnen. Ze proefde een 8-jarige en 17-jarige Ardbeg whisky. ‘Ik ga eerlijk zijn. Ik had zoiets van: dit is heftig. Maar al snel begonnen de smaken te komen. Weet je wel? Die hele mooie granigheid, wat eiken hier en daar. Ik begon het te ontleden.’

Tot schrik van de heren, moest er een andere oplossing komen om Tamara ver weg te houden bij hun gekoesterde whiskyvoorraad. ‘De sleutel is op de kast gegaan. Ik heb nooit een sleutel gekregen van die kast. Dus die kon niet meer open.’

Maar Tamara zou Tamara niet zijn als ze niet zou doorzetten. Want als ze ergens haar vizier op gericht heeft, gaat ze er ook vol voor. Ze vond dan ook een andere mogelijkheid om én bij haar vader te zijn met zijn vrienden én van whisky te genieten. Samen gingen ze daarna naar whiskyfestivals in België en Nederland. Bovendien was er een term voor de groep waar Tamara steevast mee op avontuur ging. ‘ De Tafel van de Ronde Ridders. Want ze hadden alle drie wel een buikje (…). Op festivals ging ik naar masterclasses, zij zijn meegegaan.’

Het was tijdens een whiskyfestival in Gent jaren geleden dat ze nadien plaatsnam aan een diner en aan tafel aan het sparren was over whisky met andere mensen. Tot die groep behoorden ook mensen die al werkzaam waren in de whisky-industrie, in tegenstelling tot Tamara. Ineens vroeg iemand aan haar bij welke distilleerderij ze behoorde. Tamara stond eigenlijk met een mond vol tanden; non-stop praten over whisky, maar werken in de logistiek.

Het is dé avond geweest waarop een vrouw aan tafel tegen haar zei dat ze haar droom moest gaan waarmaken om in de whiskywereld te werken. ‘Dus op dat ogenblik had ik zoiets van: goed, alle remmen los. Ik ga gewoon bijleren en aan groente en fruit ruiken.’

Dat laatste is geen grap. Tamara kan geen supermarkt in lopen zonder aan groente en fruit te ruiken. ‘Het is echt een probleem als ik boodschappen ga doen.’ Ze wil continu haar neus trainen en weet inmiddels dat een verse ananas anders ruikt dan als dat niet het geval is. ‘Ik ben dan wel zo, dat alles wat ik aanraak ook meeneem tot ieders tevredenheid thuis. Want dan maken we fruitsalades of provinciale sauzen.’

Ondanks dat de visie heel wat jaren terug duidelijk was voor Tamara en ze dus per se de whisky-industrie in wilde was de klus nog niet zo makkelijk geklaard. ‘Hoe word je in godsnaam ambassadeur van whisky?!’ Ze vroeg het aan verschillende mensen in de industrie en geeft aan warm ontvangen te zijn door Herman van der Meij, brand ambassador van Diageo, Nick Baeyens, destijds brand ambassador van Bruichladdich België en Tony van Rooijen, brand ambassador van Glenfiddich. Al herinnert ze zich ook dat Van der Meij haar wel waarschuwde met de woorden: ‘Maar bij Diageo komt er de eerste jaren niets vrij hoor, jongedame.’

Wat ze deed in de jaren daarna was haar rol van manager vervangen voor een lagere functie zodat ze parttime voor Bacardi kon werken. Zo stond ze ineens op whiskyfestivals om whisky te promoten. ‘Als ik in het weekend ging werken, kreeg ik de hotelkamer betaald en eten en drinken werd betaald. Alles was top. Ik had er geen problemen mee, het was leergeld voor mij. Ik wilde per se aantonen dat ik dit wilde doen.’ Later kon ze de Bij Bacardi beginnen als Supply Chain en Logistics manager. En twee jaar geleden kwam de vacature voor brand ambassador. Dat was in één keer raak.

Haar vader was van haar droom op de hoogte en steunde haar in alles. ‘Hij zei altijd: natuurlijk gaat dat lukken. Als je lang genoeg dromen uitspreekt, zo van: Send them to the universe. Dan kan het wel gebeuren. En hij heeft gelijk gehad.’ Helaas is Tamara’s vader twee jaar geleden aan longkanker overleden en heeft hij niet meer meegekregen hoe ze haar droom heeft waar kunnen maken. Toch weet ze zeker dat hij trots is ‘Ik denk dat hij denkt: goed gedaan, meid.’

Nu reist ze continu door drie landen en is ze blij met haar nieuwe familie. ‘Ik ben nu officieel twee jaar in de business en als je de brand ambassadors tegenkomt, ben je een van hen. De eerste paar dagen was het moeilijk, het is echt een kliekje. Maar het is echt een familie, ook al zijn we concurrenten van elkaar.’ Ze straalt helemaal als ze vertelt over haar baan bij Bacardi. Tamara heeft van haar passie haar werk kunnen maken.

Met name oude whisky’s vindt ze enorm interessant. ‘Ik vind het zo knap en goed, hè? Dat eigenlijk bepaalde master blenders vandaag new make spirits gaan wegleggen. (…) Ze hebben een droom over dat vat, van het moet zus en zo evolueren. Maar ze gaan nooit het afgewerkte product meekrijgen. Ze hebben echt alle vertrouwen in de kennis die ze doorgeven, dat dat ene vat tot zijn recht gaat komen en wat ze voor ogen hebben. Ik zou het niet kunnen. Ik zou er geen tijd hebben om te zeggen: Kijk, ik leg hier een vaatje weg en binnen 50 jaar gaat er iemand anders mee experimenteren. No way!’

Ze raakt dan ook niet uitgepraat over de godendrank. Je zou het bijna niet denken, maar ze heeft ook nog andere hobby's. Zo houdt ze van fitness en metal-muziek luisteren.
‘Je kan me ieder jaar terugvinden op Graspop.’ Meedoen in de moshpit is dan ook een must. ‘Ik heb het na een half uur wel voor gezien gelaten (de laatste keer, red.), want mijn nieren hadden de nodige duwtjes gekregen,’ zegt ze lachend.

Als we haar vragen of we nog meer over haar moeten weten, zegt ze: ‘Whisky all the way. Ik zou zeggen: mijn avontuur is begonnen en ik hoop dat er geen einde aan komt.’

Favoriete whisky: ‘Laphroaig. Ik moet toegeven, het wisselt. Qua eigen merken: Craigellachie 23.'
Aantal glaasjes whisky per week: 'Niet meer dan drie.'
Leukste fles whisky in bezit: ‘Dewar's 30 omdat hij er niet meer is en de Dram more Craigellachie.' 
Duurste whisky ooit gedronken: Macallan 68.
Whiskyland om in de gaten te houden: India
Whisky die je zelf had willen bedenken: Aultmore
Smerigste whisky ooit gedronken: Jack Daniel’s Fire

Meer interviews lezen? Bekijk dan ons overzicht.