Iain Mcalister van Glen Scotia whisky: 'Je moet wel een beetje obsessief zijn'

Er is een prachtig gezegde: Een blik zegt meer dan duizend woorden. Wie Iain McAlister, Distillery Manager én Master Distiller van de Glen Scotia Distillery ontmoet, kan niet ontkomen aan zijn pretogen. De twee lichtjes in zijn gezicht zijn aanstekelijk en staan in fel contrast met zijn nederige houding. Des te meer een reden om dit succesverhaal van Glen Scotia te delen.

Wie aan Campbeltown denkt, denkt wellicht al snel aan Springbank. Op een steenworp afstand van deze distilleerderij ligt Glen Scotia. Daar spreken we met Iain over zijn whisky, het leven, honden, pairing en hoe hij zichzelf nogal obsessief vindt.

Niet iedereen houdt ervan als dingen terugkeren uit de dood, maar in Campbeltown smullen ze ervan. Wie bij de Glen Scotia distilleerderij werkt, heeft een grijns van oor tot oor, omdat ze allemaal weten dat Glen Scotia als whiskymerk nu net zo populair is als The Walking Dead in de tv-industrie. Maar dat was ooit heel anders. ‘Het begon min of meer een verloren distilleerderij te worden,’ legt McAlister uit.

Hij weet nog goed hoe hij in 2008 bij de distilleerderij kwam. Het was nogal een risico om een goede baan te verruilen om Glen Scotia opnieuw op de kaart te zetten. Als we vragen wat hij als eerste dacht toen hij de distilleerderij inliep, verlaat een zucht uit zijn lichaam: ‘Wat ik dacht, eerlijk? (kleine pauze) Oh, shit.’

Vlak daarvoor was dezelfde baan aangeboden aan een vrouw en zij had duidelijk gezegd dat het geen baan voor haar was. Glen Scotia had in die periode, dus zo’n 16 jaar geleden, nogal een gemixte reputatie. Sommige oude flessen werden goed ontvangen, maar er zat ook genoeg spul tussen dat niet goed genoeg was.
De distilleerderij werd niets anders dan in leven gehouden. Soms brandde er licht en meer dan dat was het niet.

Toch rook Iain zijn kans schoon om iets baanbrekends te doen. Als we hem vragen om zichzelf te omschrijven, lacht hij en zegt dan: ‘Dat is één van de lastigste vragen die ik ooit heb gekregen.’ Toch worden er het er al snel zes: harde werker, toegewijd, gepassioneerd loyaal, betrouwbaar en obsessief.

Voor hem was duidelijk dat iets moest gebeuren met het recept van de Glen Scotia whisky. Een dag eerder, tijdens het festival diner, vertelt één van zijn medewerkers twee dingen aan ons: hij is de beste baas ooit én hij heeft vijf jaar gewerkt om zijn new make spirit te optimaliseren.

Dus obsessief vindt hij zichzelf 100 procent en hij geeft toe dat hij erg op zoek is geweest naar de juiste manier om Glen Scotia vooruit te helpen. ‘Je bent op zoek naar antwoorden, naar vooruitgang. Je moet wel een beetje obsessief zijn, denk ik. Het helpt als je altijd de grenzen verlegt en op zoek gaat naar dat ene antwoord.’

Waar Glen Scotia nu een ontzettend populair whiskymerk is en hij min of meer een zinkend schip tot leven heeft gebracht, beseft hij wel dat het net zo goed anders had kunnen lopen.

‘Het was een uitdaging. Er was veel te doen. Het was waarschijnlijk niet voor angsthazen. Het had beide kanten op kunnen gaan. (…) Het maakt niet uit hoe hard je werkt of hoe geobsedeerd je bent. Soms heb je ook een beetje geluk nodig’. Dat geluk heeft hij aan zijn zijde gehad. Mensen binden zich graag aan hem.

De productie is in zestien jaar tijd opgeschroefd van 80.000 liter naar 700.000 en het einde is nog niet in zicht. Er wordt gezinspeeld op een uitbreiding. De Schot weegt zijn antwoorden zorgvuldig af en wil het marketingteam niet de grond voor de voeten wegmaaien.

‘Nou, weet je, er is eigenlijk niets concreets op dit moment, maar het is duidelijk. Mogelijk zullen enkele veranderingen plaatsvinden in de toekomst. (…) Als je aan het uitbreiden bent, heb je waarschijnlijk extra stills nodig, sorry, extra washbacks.’

Hoewel hij hiermee niet 100 procent toegeeft dat er uitgebreid wordt, zinspeelt hij er wel degelijk op. Al benadrukt de master distiller ook dat het bewaren van het ‘spirit profiel’ voor hem ten allen tijde het belangrijkste is.

Hij leeft er simpelweg voor, net als zijn team. Je zou het misschien niet verwachten, maar de distilleerderij wordt gerund door slechts 14 mensen, waarvan er acht op de productie zitten. Hoewel iedereen vakantie krijgt, is het een uitdaging om alle ballen hoog te houden. Als we vragen of hij zichzelf misschien als een workalcoholic ziet (hard werken, hard drinken), moet hij lachen: ‘Ja, dat is waarschijnlijk een goede.’

Je kunt je bijna afvragen of Iain nog wel hobby’s heeft. ‘Om eerlijk te zijn ben ik gewoon hier (op de distilleerderij, red.), thuis, hier, thuis….’ De herhaling is een grapje met een duidelijke kern van waarheid.

‘We hoeven geen extravagante levensstijl te hebben,’ legt hij uit. Thuis geniet hij van zijn vrouw en hun twee honden. Weer kijken die pretlichtjes de kamer rond:  ‘We hebben twee Weimaraner honden, één van die twee is jong. Ze is slechts 10 maanden oud. Daar hebben we het druk mee,’ glimlacht hij.

En natuurlijk drinkt hij zelf soms ook een glaasje whisky. Zo is soms weleens in een whiskybar en hij houdt ervan om in de natuur te lopen, al dan niet met de honden. Ook kan hij genieten van muziek, zo blijkt als we vragen naar pairing.

Want hoe zou hij een Glen Scotia Double Cask pairen met muziek? ‘Ik ben erg eclectisch met mijn muziek. Ik ben opgegroeid in de jaren 80, dus ik heb veel bands die ik leuk vind. AC/DC , Rainbow, White Snake… maar waarschijnlijk Animal van Def Leppard.’

Als we de tekst erbij pakken, zien we een mooie overeenkomst met Glen Scotia en is de cirkel weer rond: I got to feel it in my blood. Eén ding is zeker: naast bloed, stroomt er bij Iain McAlister iets door zijn aderen wat Passie heet met een uitroepteken.

Favoriete whisky: 'Ardbeg Scorch. De enige fles waar ik er twee van heb.’
Aantal glaasjes whisky per week: ‘3-5, maar ik drink kleine hoeveelheden.’
Leukste fles whisky in bezit:  ‘Springbank uit 1967. Die kreeg op mijn 21e verjaardag (van zijn moeder, red).’
Duurste whisky ooit gedronken: 'Geen idee, maar ik krijg veel samples, gisteravond nog een Shirakawa uit 1958.’
Whiskyland om in de gaten te houden: 'India.'
Whisky die je zelf had willen bedenken: ‘Iets waarbij iets veranderd is in het distilleergedeelte. Ik vind het leuk als er een technische draai aan wordt gegeven, dus iets met de fermentatie, iets van de reflux, dat soort dingen trekken echt mijn aandacht.’
Minst favoriete whisky: ‘Een neppe whisky.’

Lees hier al onze interviews.