Wie kan op zijn 31e zeggen al ruim 50 keer in Schotland te zijn geweest? Brand Ambassador Nathan de Bruin werd als tiener verliefd op het land, later op de drank en heeft één grote wens: ooit emigreren.

Maar voor het zover is, heeft hij eerst nog genoeg te doen in ons kikkerlandje. Er zijn namelijk voldoende verhalen te vertellen over GlenDronach, Benriach en Glenglassaugh, waar Nathan sinds 2022 ambassadeur voor is. Zijn baan bij A Brand New Day vindt hij dan ook geweldig. ‘Ik zit nu op mijn werk al zó dichtbij Schotland dat dit een hele goede tweede is.’

Wie hem kent of weleens heeft gezien, zou bijna denken dat er enkel geluk in Nathan schuilt, want hij lijkt altijd vrolijk. Het helpt dat hij zich als een vis het in water voelt in de whisky-industrie en zijn droombaan gevonden heeft. Toch heeft hij de afgelopen twee jaar hele diepe ups én downs gekend.

Zijn moeder is namelijk in 2022 overleden. ‘Het overlijden van mijn moeder heeft echt heel veel impact op mij gehad. Zij was de belangrijkste persoon in mijn leven.’

Een week voor haar overlijden kreeg Nathan de baan die hij nu heeft. Iets waarvan hij blij is dat zijn moeder nog heeft meegekregen dat dit gebeurde: ‘Zij heeft altijd gewoon door gepusht van “houd vast aan je droom, want er komt uiteindelijk echt wel iets op je pad”. Dat is uiteindelijk ook gebleken.’ Aan zijn hele lichaamshouding valt af te lezen dat hij zielsveel van haar houdt en dankbaar is voor mooie herinneringen.

Samen met zijn moeder (en tweelingzus) zette Nathan zijn eerste stappen in Schotland. Hij komt uit een welvarend gezin, was op zijn zestiende al in half Europa, New York en op de Malediven geweest, maar wilde per se naar Schotland. Het gezin kwam al jaren in Engeland, maar de 16-jarige Nathan wilde meer. Hij blikt terug met een grote grijns: 'Alsof er al iets was wat me riep van, je moet hierheen komen.’

Zodra hij begint te vertellen over Schotland en zijn herinneringen, valt op dat hij meteen begint te stralen. Het is aanstekelijk: ‘Toen ik daar de grens over ging, was het echt alsof ik de doedelzakken in mijn hoofd hoorde spelen, zeg maar. Voor mij vielen alle puzzelstukjes samen. Het klopte gewoon: de mensen, de cultuur, het mystieke en het ruige landschap.’

Nathan raakte enorm gefascineerd in de geschiedenis van Schotland, de clans en nog veel meer. De interesse in whisky volgde pas later, toen hij een lang weekend met zijn moeder op Texel was.

Mama was niet vies van een glaasje godendrank en zo belandde de toen 17-jarige Nathan samen met haar in de bar van een hotel. 'Haar favoriete whisky vergeet ik ook nooit meer. Dat was een single cask Loch Lomond op een Barolo vat.'

Terug naar die bar op Texel, want daar flirtte een hert met een groot gewei naar hem. Weer galmt die aanstekelijke lach door de ruimte: ‘Ik ben nog van die generatie dat ik op mijn 16e nog alcohol mocht drinken haha.’ Dat lachen verging hem alleen na het proeven van een slokje Dalmore. ‘Dat was natuurlijk een vreselijke eerste ervaring.’

En toch was de interesse gewekt. Nathan ontdekte dat er zoveel geschiedenis zat achter de whisky van Dalmore dat hij met eigen ogen móést zien waar die drank vandaan kwam. Op zijn 18e stond er dan ook, samen met mamalief, een distilleerderij bezoek aan Dalmore gepland- de eerste Schotse distilleerderij die de ambassadeur bezocht, waarna vele zouden volgen.

Bij Dalmore keek hij zijn ogen uit: ‘Daar kwam alles zó samen.’ Vanaf dat moment wist hij zeker dat hij na zijn studie in de whiskywereld wilde werken. De man met de lach studeerde International Bachelor Communication and Media en werd in zijn studententijd personal trainer (hij sport nog altijd vijf keer per week én is rescue diver!). Toch was zijn blik altijd gericht op de toekomst: die felbegeerde baan scoren in de whisky-industrie.

Dankzij een goed team om hem heen, kon hij na het overlijden van zijn moeder zich vol op zijn baan richten en geniet hij daar van alle mooie momenten. De evenementen rondom lanceringen van whisky vindt hij het allermooist.

‘Je ontmoet zoveel verschillende type mensen, die allemaal wel of geen affiniteit ermee (whisky, red.) hebben. Maar uiteindelijk, als ze allemaal weggaan, weet je dat ze gewoon een leuke avond gehad hebben.’

Zo vond er vorig jaar een rebranding plaats van Glenglassaugh, een merk dat volgens hem bedoeld is voor ‘de ontdekker, de explorer die echt iets aparts zoekt’.

Ook had hij eerder een evenement voor GlenDronach en was het voor hem drie avonden op rij feest. GlenDronach staat ongeveer op plaats 20 van de meest verkochte whisky’s in Nederland. Het ‘is wat meer voor de connaisseur, iemand die op zoek is naar wat luxueuzers.’

Benriach daarentegen focust zich wat meer op de algemene drinker. Al mag je volgens Nathan de Older Age flessen niet onderschatten. Die flessen hebben ‘zoveel karakter, zoveel complexiteit’ en worden volgens hem dan ook onterecht geregeld over het hoofd gezien.

‘Benriach 25 is een van mijn topfavoriete whisky's: vier verschillende vaten, bourbon, sherry, virgin oak en madeira vaten. Het heeft zoveel smaak.’

Het was dan ook jammer dat toen hij onlangs een evenement had waar de 50-jarige geschonken werd hij alleen mocht toekijken. Lachend: ‘Dat raakt mijn lippen niet.’

Naast evenementen organiseren, maakt Nathan heel wat kilometers in de auto. Hij bezoekt elke week diverse slijters in het land om het verhaal achter én van Glenglassaugh, GlenDronach en Benriach te vertellen, zodat zij dit mee kunnen nemen om de godendrank in hun winkels te verkopen. Meestal gaat dat goed, maar niet altijd...

Zo was hij een keer op weg naar Zeeland om een slijter te bezoeken, opende de kofferbak van de auto, zag de glazen, maar er ontbrak iets. De flessen whisky.

Hij schudt zijn hoofd: ‘Dan denk je echt: you’ve got one job…Het was echt dom, maar ik zat zo vol met mijn hoofd en ik had haast..’

Hoewel Nathan aangeeft een stressgevoelig persoon te zijn en alles van te voren te willen plannen, was de oplossing snel gevonden. Hij is naar de dichtstbijzijnde slijter gegaan waarvan hij wist dat daar deze dezelfde flessen werden verkocht: ‘Dat is dan gewoon het verlies wat je neemt. Ik voelde me zo lullig.’

Ach, als dat het ergste is. Op fouten van Schotse historie zul je hem waarschijnlijk niet zo snel betrappen. Want daar leeft hij voor. Voor zijn werk hoeft hij niet veel naar Schotland, maar privé is hij er vier a vijf keer per jaar te vinden. Hij grijpt elke kans aan. Soms is dat met zijn vriendin, maar vaak genoeg ook alleen.

Hij zet namelijk altijd anderen op één, maar zijn moeders overlijden heeft hem doen beseffen dat hij soms ook voor zichzelf mag kiezen. In de leegte vond hij dus ook geluk en besefte hij des te meer dat hij het meest blij wordt van Schotland. Dat voelt voor hem elke keer weer hetzelfde. ‘Zodra ik gewoon het land zie verschijnen...dan verwarmt mijn hart en dan laat ik al mijn stress en problemen achter me. Dan ben ik thuis.’

Wat maakt die Schotten zo bijzonder? ‘Het is de verwelkoming en de warmte. Het is allemaal delen, met elkaar, samen zijn en nooit ergernis, nooit iets te moeilijk vinden of te ingewikkeld vinden.’

Naar Nederland terugkeren voelt elke keer dan ook koud aan, terwijl het hier juist vaak warmer is dan daar. Ondanks dat Nathan blij is om in Nederland zijn vriendin en huisdieren te zien, hoopt hij op een dag in Schotland te mogen wonen, al is het maar tijdelijk.

Een andere droom die hij koestert is ooit op een dag keeper of the quaich te worden. Dat zou hij zien als de ultieme bekroning van zijn werk en interesse in Schotland. ‘Ik heb zoveel respect voor al die mensen.’ Bekende keeper of the quaichs in Nederland zijn onder meer Ronald Anneveldt, Ronald Zwartepoorte, Herman van der Meij, Hans Offringa, Tony van Rooijen, Wullie Macmorland en nog meer.

Tot die tijd is het geen straf voor Nathan om vaak deze mensen tegen te komen, want dankzij zijn baan waant hij zich elke dag al in Schotland.

Favoriete whisky: 'Single cask GlenDronach van mijn geboortejaar.'
Aantal glaasjes whisky per week: 2
Leukste fles whisky in bezit: 'Een Dalmore fles die ik van mijn oma heb gekregen, voor ze overleed. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het laatste beetje uit de fles te halen. Het voelt eervol om het laatste beetje te bewaren.'
Duurste whisky ooit gedronken:  Een 47-jaar oude Glenglassaugh uit een Massandra wijnvat, ongeveer 10.000 euro waard.
Whiskyland om in de gaten te houden: Nederland
Whisky die je zelf had willen bedenken: Royal Brackla
Minst favoriete whisky: ‘Ik heb ooit een Oostenrijkse whisky gedronken en dat smaakte naar gerookte ham, maar niet op de juiste manier.’